یا فـاطمه! با قـدر و جلالی که تو داری            در حیرتم از رنج و ملالی که تو داری

کس بـا خـبـر از قـدر بـلـنـد تـو نگـردد            در فرصت کوتاه و مجالی که تو داری

ای زهــرۀ زهـــرا! بِـاَبـی اَنـْتِ وَ اُمـّی            در حیرتم از شوق وصالی که تو داری

کی مـانع پـرواز تو شد در طلـب حق؟            قـربان شکـسـته پر و بالی که تو داری

«اسلام غریب ا‌ست و علی یکّه و تنهاست»            این ‌است همه فکر و خیالی که تو داری

ای لالـۀ پـرپـر شـده بـیـن در و دیــوار            خون گریه کند فضّه به حالی که تو داری

مـی‌دانـم اگـر نــاز اجـل را نـکـشـیـدی            خود می‌کُشدت رنج و ملالی که تو داری